Warme herinneringen had ik aan Plaswijck Park. Uren ravotten, papa die uren op ’t bankje wacht zodat mijn broer en ik ons uit konden leven op de skelters, eieren zoeken met Pasen... Prachtig! Alleen was ik er alweer in jaren niet geweest, want de schommel maakte op een gegeven moment natuurlijk plaats voor interessantere dingen... (lees: kleine meisjes worden groot.) Tijd om weer eens een bezoekje aan het park te brengen dus, dit keer wederom mijn lieve vadertje mee én mijn nichtje van anderhalf jaar oud.

Een warm onthaal van de grote witte zwanen (oftewel; waterfietsen). Het geheel zag er bij aankomst mooi en verzorgd uit dus ik was erg benieuwd naar de ontwikkelingen van het park. Al snel kwam ik achter de eerste ontwikkeling: € 9 entree per persoon! Sjeezus! Nou, dan hebben ze wel heel wat in petto voor ons dacht ik zo. Ha, kwam ik even van een koude kermis thuis. Ik vond er werkelijk geen bal aan! Waar waren die lieve aapjes uit mijn kindertijd? En die schattige paardjes? Zelfs de speeltuin was compleet omgegooid! De hertjes waren er gelukkig nog wel, net als de wilde katten. Maar wat was het park klein! Of... ik was eigenlijk gewoon groot. Want mijn kleine nichtje van anderhalf had de tijd van haar leven. M’n arme vadertje rende zich ’t apenlazerus om haar bij te houden, mokkend dat het hele gelazer weer opnieuw begint. Maar stiekem genoot hij er met volle teugen van! En zoals ik al zei; m’n nichtje had de tijd van haar leven. Al met al was het dus zo slecht nog niet. Het zou gewoon prachtig zijn als je soms even terug de tijd in kon gaan en weer zorgenloos van de glijbaan kon roetsjen, blij zwaaiend naar je lieve oudertjes... Zoals mijn nichtje in dit gevaal deed naar haar opa en tante. “Tante ook glijden???”  Ach, what the hell... “Okay, Ik kom er aannnn, jippieeee!” ...

Stephanie