Vrijdagavond, zin om iets te doen wat je normaal nooit doet. Wat doe je dan? Nou, neem de telefoon aan van een vriend die je meevraagt om naar Excelsior – FC Zwolle te gaan, en wel voor een plaatsje in het uitvak.

Even dacht ik dat ik mijzelf gratis het stadion had binnengesmokkeld, maar pas binnen kon ik een kaartje kopen. Dat heb ik dan ook maar gedaan. Het viel mij op dat er veel beveiliging was; het aantal bezoekers van de uitploeg waren zo’n vijftig, waarvan ongeveer twintig beveiliging was.

Vóór ons moest een jongen zijn sinaasappel inleveren. Tja, daar kan mee gegooid worden... Mijn maat had een laptop bij zich. Hij kon de beveiliging er niet van overtuigen dat hij er niet mee zou gooien. Balen natuurlijk, want Excelsior staat hoger dan FC Zwolle.

Tijd voor een drankje. Op zo’n avondje met plezier hoort een biertje. De knaap achter de toonbank in een –voor betaald voetbal– armoedig tuinhuisje heeft al vaker de vraag naar bier omgezet naar cola. De slogan zinloos besteld heeft hier blijkbaar niet geholpen.

Na mijn colaatje in ontvangst genomen te hebben ben ik maar eens op de tribune gaan staan. Ik was nog niet eerder in het stadion van Excelsior geweest, dus ik keek mijn ogen eventjes uit het stadion, en hoppa, nog een keer. We zijn maar bovenaan gaan staan, zo keken we vooral ín het stadion.

Gaandeweg werden wij echte Zwolle-supporters, en begonnen we ook mee te juichen bij het eerste doelpunt. Geen idee wie er scoorde, want ik ken geen van de spelers. Ik heb deze avond maar één naam geleerd, een zeer belangrijke voor de supporters van FC Zwolle; Jan Everse. Ze houden nog altijd van hem.

In de tweede helft viel mijn maat op dat die neger –welke? –,  die nummer 7 van Excelsior, eigenlijk niets doet, hij loopt alleen maar snel te zijn. Verder bleek nog dat een speler van FCZ ook wel eens een paal wilde omringen, en dat Aboutaleb niet veel geluk bracht aan Excelsior.

Na de 90 minuten met de vijf minuten extra speeltijd mochten we het stadion weer uit. Al die hekken… Ik was blij dat ik weer op vrije voeten was. Zoals altijd kregen we onze spullen weer terug. Ook Ari was blij; hij pelde zijn sinaasappel en at de binnenkant op.

Jeffrey – Culture Club